αγγελος μιχαηλ σπάρταλης

το φως αυτόφωτο

ΑΘΗΝΑ, ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1998

....

ΕΙΣΟΔΟΣ


Βλέπω μια χαρακιά στον καθρέπτη μου
Και μπαίνω μέσα της αργά

Στο δάκτυλο μου νοιώθω τις ακμές της εσοχής
Στα κοφτερά της χείλη κόβομαι
Και μπαίνω μέσα της αργά

Πρώτα η παλάμη μου
Το χέρι
Τα μαλλιά

Μετά η φωνή
Και τελευταία
Τα συναισθήματα

Βουλιάζω μέσα στον καθρέπτη μου αργά
Κι αιχμαλωτίζομαι.

I


Βλέπω τον κόσμο μέσ΄ απ΄ τον καθρέπτη μου
Όχι τον κόσμο που γελάω
Που περπατάω
Όχι τον κόσμο που μιλάω

Βλέπω τον κόσμο που δε συμπεριλαμβάνομαι
Σαν υλικό ούτε σαν έννοια

Είμαι το μάτι που κοιτάει
Μα δεν κοιτάζεται

Είμαι στην άλλη μεριά.

....

....

II


Βλέπω τον κόσμο μέσ΄ απ΄ τον καθρέπτη μου
Βουβό και ακίνητο

Μια βιαστική φιγούρα
Θα σταθεί μπροστά να κοιταχτεί
Να δει τα δόντια της, να χτενιστεί, να βήξει
Κι ύστερα θα χαθεί στη νιότη της για πάντα

Θα μείνουν πίσω της τσαλακωμένες
Οι όμορφες πετσέτες
Το ξυράφι μέσα στο ποτήρι
Και μια σταγόνα νερό στο πλακάκι του μπάνιου.

III


Ο ήλιος είναι η πηγή του φωτός
Το σώμα είναι το σύμβολο της ύπαρξης
Υπάρχει φως που δεν είναι ηλιακό
- το φως αυτόφωτο
Και ύπαρξη που δε συμβολίζεται με κανένα σώμα.

Το σύννεφο είναι το ουρλιαχτό της βροχής
Το σώμα είναι το σύμβολο της ύπαρξης
Το σύννεφο για να βρέξει αποσυντίθεται
Σαν το σώμα στο φέρετρο.

Ο άνεμος είναι ο φορέας της καταστροφής
Το σώμα είναι το σύμβολο της ύπαρξης
Ο άνεμος θα λούζει τα μαλλιά που σαν αθώα νήματα
Θα βγαίνουν από το σώμα και θα πνίγουν τον άνεμο
- θανατηφόρα πλοκάμια.

Ο ήλιος του φωτός
Το σύννεφο της βροχής
Ο άνεμος της καταστροφής
Και το σώμα της ύπαρξης.

....

....

IV


Σβήνω το σώμα μου
Και δεν το ορίζω ξανά
Ανύπαρκτος θα σκέφτομαι, θα σχεδιάζω
Θα είμαι η σκέψη και τα μολύβια μου.

Σβήνω το φως του ήλιου
Στραγγίζω τη βροχή του σύννεφου
Αναστέλλω την καταστροφή του ανέμου
Και καταργώ την ύπαρξη του σώματος.

V


Θα στάζει η βρύση
Μία, δύο, χιλιάδες σταγόνες

Εσύ θα κοιμάσαι στο κρεβάτι
Το άλλο σπίτι θα ΄ναι άδειο
Απ΄ έξω ο καθρέπτης θα ΄ναι άδειος
Στο μέσα του με τα μολύβια μου θα ζωγραφίζω
Το πρώτο πρωινό σου πρόσωπο

Θα σταθείς και θα κοιτάξεις
Μια ραγάδα στο τέλειο στόμα σου
Για χρόνια θα΄ ναι το κουμπάκι από το μαξιλάρι σου
Μετά θα φταίει ο χρόνος

Μία, δύο, χιλιάδες σταγόνες
Θα στάζει η βρύση.

....

....

VI


Μέσα στον καθρέπτη μου
Ζω σ΄ ένα μίγμα τριών συστατικών
Θάλασσα, μέλι και κρασί
- Δεύτερη μύτρα μου
Αν αναπνεύσω θα πνιγώ.

Η θάλασσα δεν είναι νερό
Ούτε νερό κι αλάτι
Η θάλασσα δεν είναι νερό, αλάτι και κουφάρια πλοίων

Η θάλασσα είναι νερό, αλάτι,
Κουφάρια πλοίων
Και πτώματα.

Το μέλι απέχει μια θάλασσα
Και το κρασί είναι πάνω στο τραπέζι.

VII


Καταργώ τις ασθήσεις μου
Και δεν τις ορίζω ξανά
Ζω με τη σκέψη
Των προηγούμενων

Αν θέλω να νοιώσω
Το κάνω με το μυαλό μου
Από εκεί ανακαλώ τον πόνο της στειρότητας
Από εκεί ανακαλώ τη χαρά της δημιουργίας

Δεν έχω ανάγκη περισσότερα
Για να εξηγήσω τον κόσμο.

....

....

IIΧ


Ο κόσμος
Είναι το αποτύπωμα της ενέργειας
Αλλιώς θα΄ ταν αόρατη.

Ο ήλιος και η βροχή
Τρέφουν το δέντρο
Ώσπου να ΄ρθει ο άνεμος
Να το πάρει μαζί του

Στη θέση του ωραίου δέντρου
Θα μείνουν τα σημάδια της ρίζας στο χώμα

Το δέντρο, από εικόνα του δέντρου
Γίνεται εικόνα του αποτυπώματός του
Που κι αυτό γλύφοντας
Το σβήνει ο άνεμος.

Ο κόσμος είναι άδειος.

ΕΞΟΔΟΣ


Ανάβω τον ήλιο
Ποτίζω το σύννεφο με τη βροχή του
Ελευθερώνω τον άνεμο
Και ορίζω το σώμα ξανά

Βγαίνω έξω απ΄ τον καθρέπτη μου
Αισθάνομαι και αναπνέω αέρα
Ξανά.

....

αγγελος μιχαηλ σπάρταλης

το φως αυτόφωτο

ΑΘΗΝΑ, ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1998