Angelos Spartalis

αγγελος μιχαηλ σπάρταλης αφροδίτη ΑΘΗΝΑ, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1999 text also available in English
	Έβαλα το παράθυρο Στην αγκαλιά σου Να μεγαλώσει ο κόσμος

....	ΕΙΣΟΔΟΣ Το πρόσωπό σου Δίπλα στο φωτεινό παράθυρο Φωτεινότερο Και η σκιά σου Στο σκοτεινό τοίχο Πιο σκοτεινή Είσαι οι αντιθέσεις Στη ζωή μου Γι΄ αυτό θα μιλήσω.

I Σε ΄σένα Δε βάζω γραμμές Ούτε γέφυρες Θέλω η πορεία του τρένου Με την ατμομηχανή Να συναντά τυχαία τη ροή των ποταμών Να σχηματίζεται το νήμα της ζωής Κι εσύ Ν΄ ακούς βοή Μέσ΄ απ΄ τα πόδια σου.	....

....	II Είσαι γυμνή Και σε μία ελαιογραφία στην πινακοθήκη Ακίνητη Τα μεσημέρια Στέκομαι μπροστά στην κορνίζα σου Μιλάω, σου γελάω αλλά εσύ Κάνεις πως δε με θυμάσαι Προλαβαίνω να σε φιλήσω Στα πόδια Στο στόμα Πριν με διώξει ο φύλακας.

III Υγρή, μεθυσμένη Γέρνεις και αποκοιμάσαι Το ημισέληνο, καμπύλο σώμα σου Στην αρχική, εμβρυακή του στάση Αποτυπώνεται στο σεντόνι Βυθίζεται στο μαλακό στρώμα Και το κρεβάτι Γίνεται το καλούπι σου Μετά, Όταν δεν είσαι πια εδώ Γεμίζω το καλούπι σου με θάλασσα Και σε αντιγράφω Μία φορά Και περισσότερες, ταυτόχρονα Σε βάζω στο παράθυρο Στην πόρτα, στα σκαλιά Στα χώματα του ωραίου κήπου Να φυτεύεις ηλιοτρόπια.	....

....	IV Η πλάτη σου τη νύχτα Αρνητικό τ΄ ουρανού Φωτεινή Με μαύρα αστέρια Ο λαιμός σου δαγκωμένος Από αφηνιασμένο ζώο Έχει τα δικά του Κατακόκκινα αστέρια Και στα μαλλιά σου Καρφωμένη σαν κοκκαλάκι Μια πανσέληνη επιθυμία Για έρωτα Μου φέγγει Να περπατώ.

V Στο χλωρό σου χέρι απόψε ακροβατώ Κι αυτό σαν κλαδί που λυγίζεται Με πετάει ψηλά και ξανά και ξανά Πριν σιμώσω στη γη βρίσκομαι ήδη ανώτερα Ώσπου το σώμα μου τρέμει και το περίβλημά μου Η ανθρώπινή μου μορφή καταποντίζεται Ενώ ακόμη υπάρχω σαν εικόνα Στην πραγματικότητα έχω συγκεντρωθεί σε μια μοναδική κουκίδα Απ΄ όπου με λάμψεις αναβλύζει το φως Με καμπύλες τροχιές που κυκλώνουν και τρυπούν και το δικό σου κορμί Που τρέμει κι αυτό και με τη σειρά του καταποντίζεται Με βοή και χορό Το χορό που ορίζεις εσύ, το χορό που εγώ ακολουθώ Μα σ΄ αυτόν δεν ορκίζομαι Ούτε θα ΄ρθω κοντά σου από ευθεία γραμμή Η γραμμή συμβολίζει το θάνατο Στο χλωρό σου χέρι θέλω ν΄ ακροβατώ Κι αυτό σαν κλαδί να λυγίζεται Και να κρούει τα ηχηρότερα τύμπανα Που καλέσαν εσένα κοντά μου κι αντίστροφα.	....

....	VI Μιλάω Για ΄σένα Οι λέξεις διατηρούν την αυτονομία τους Πάντοτε Όμως εγώ δεν έχω δύναμη Θα εξαρτηθώ από ΄σένα κι εσύ Δε θα έρχεσαι πια Στο σπίτι μου.

VII Στέκομαι γυρτός, ακουμπισμένος στον τοίχο Σαν το δέντρο που το γέρνει ο άνεμος Σ΄ ακούω Στο διπλανό δωμάτιο να γελάς Τα γέλια σου υγρές σταγόνες Κυλάνε από τα μάτια σου Αλμυρά γέλια Θαλασσινά κλάματα Πλοία ταξιδεύουν πάνω σ΄ αυτά Πλοία φαντάσματα Κι εγώ Ανίκανος να τα προφτάσω, να τ΄ ανεβώ Δε μπορώ να κινηθώ Να στρέψω το σιδερένιο κεφάλι μου Δε μπορώ να πλεύσω, να σε δω ξανά Δε θα ταξιδεύω πια Στο ανθρώπινο σώμα σου Αν πέσει ο τοίχος, πάλι θα στέκομαι γυρτός Ακουμπισμένος στο δεκανίκι μου.	....

....	IIΧ Το σπέρμα πετάγεται έξω από το σώμα Σαν το θερμό αέρα Που διαφεύγει το σκισμένο αερόστατο Και το αναγκάζει να πετάξει τρελά Το σώμα ξεφεύγει από την πορεία του Και χτυπά τους τοίχους Τα πατώματα Βγαίνει έξω από τα ανοιχτά παράθυρα Στο τέλος Η θανατηφόρα πτώση Συμβαίνει πάντα.

ΕΞΟΔΟΣ Σε πετάω Στη θάλασσα Με το σιδερένιο κεφάλι μου Δεμένο σφιχτά στο λαιμό σου Καταδύεσαι με ταχύτητα Στους ωκεανούς Αντίο λοιπόν, θα περιμένω αμίλητος Ως την ανάδυσή σου Αφροδίτη.	....

αγγελος μιχαηλ σπάρταλης αφροδίτη ΑΘΗΝΑ, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1999	ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ : ΕΙΣΟΔΟΣ I II III IV V VI VII IIX ΕΞΟΔΟΣ
	Η εικονογράφηση του έργου "αφροδίτη", δέκα σχέδια (ακρυλικό σε χαρτί, 12x16 cm) για δέκα ποιήματα (είσοδος, Ι, ΙΙ, ....ΙΙΧ, έξοδος) έγινε στις 23&24 Ιανουαρίου του 1999 στην Αθήνα.